سایه

‫خورشید رفت و سایه بگسترد در جهان‬ ‫کؤلگه دؤندی ، گوْن باتدی ، قاش قَرَلدی‬

در سایهٔ آن لطف تو، آخر گشایم قلف تو در سر نشسته الف تو، زان طرهٔ آویخته

موسم عید و بهار خرم و شاه جهان سایه ابر و کنار سبزه و آب روان

سایه را گو با رخ من در قفای خود مرو سرو را با قد من گو بر کنار جو مروی

سایهٔ بال هما خواب گران می‌آرد در سراپردهٔ دولت دل بیدار مجو

کلیم سایه شاه‌جهان چو بر سر ماست به پشت چرخ دگر دست کهکشان بندیم

گفتم که چو سایه میروم از پس او این نیز چه سود چون ز پیشم بنشد

یقین شدست همه خلق را به شرق و به غرب که آفتاب ملوک است و سایهٔ یزدان

عذار ماه کلف دار شد ز پرتو منت در آفتاب بسوز و مرو به سایه طوبی

به طرف دامن خورشید بسته ام دامن مرا چو سایه ز پست و بلند پروا نیست