زربفت

آمد آن فصلی‌که از تاثیر او در بوستان دیبهٔ زربفت پوشیدست پنداری نهال

سه کاسه نهادی برو از گهر به دستار زربفت پوشیده سر

ز تن بر کنده زربفت بهاری سیه پوشید جامه سو کواری

زمینش ز زربفت و خز و حریر چنان چون نموده بدو مهر تیر

باشد هوس وصالش از من زربفت به ژنده پینه کردن

گفتم مشلشل از چیست در جامهای زربفت گفتانه در گلستان هر سو غراب بینی

سزد از اطلس زربفت خورت جل چون کوه زیبدت همچو خور از شعشعه نور رسن

ازین سرادق زربفت کحلی افکندند ببارگاه تو هنگام بار زیلوچه

ز یاقوت سرخ افسری بر سرش درفشان ز زربفت چینی برش