زبان سانسکریت

از این باب دکتر فتح‌الله مجتبایی که کتاب نحو هندی و عربی را نوشته‌است، ثابت کرده که نحو عربی متأثر از نحو سانسکریت است و ابوریحان کتاب‌های زیادی را از زبان سانسکریت به عربی ترجمه کرده‌است.

گفته می‌شود این جشنواره از یک کتاب بودایی چینی که در ژاپنی «اورابُن سوترا» (به سانسکریت اولامبانا) خوانده می‌شود، اتخاذ شده‌است. به رغم ادعای اینکه این کتاب ترجمهٔ یک اثر بودایی از سرزمین هند است، صاحب نظران هیچ مدرک و نشانه‌ای دال بر وجود کتاب اصلی به زبان سانسکریت پیدا نکرده‌اند. احتمال دارد که این کتاب ریشهٔ چینی داشته باشد. چین جایی است که تعظیم و تکریم ارواح نیاکان قرن‌ها بود که به صورت یک سنت جا افتادهٔ دینی وجود داشت. در هر صورت این سنت در ژاپن نیز ریشه دواند و گل کرد. ریشه‌های این سنت حداقل به قرن هفتم بر می‌گردد.

کتاب هزار و یک شب به سه نسخه تقسیم می‌شود: نسخه هندی که پیش از دوره هخامنشی به زبان سانسکریت نوشته شده، نسخه ایرانی که ترجمه‌ای از نسخه سانسکریت به فارسی باستان است و نسخه عربی که در دوران هارون الرشید از زبان پهلوی به عربی ترجمه شده. می‌توان گفت در تمام ترجمه‌ها تعدادی داستان جدید به آن اضافه شده‌است.

در زبان ارمنی به خورشید «آرِوْ»، «آرِگاک» گفته می‌شود و در ارمنی باستان «آرپی». کلمه آرِوْ به واژه راوی در زبان سانسکریت بسیار نزدیک است کلمه آرِگاک مرکب از دو کلمه آرِگْ و آکِنْ است که به معنی سرچشمه گرما و نور یعنی همان زندگی است.

در خصوص نحوه نامگذاری روستا، برخی معتقدند چون در حوالی آن روستا، حیوان آهو به تعداد زیاد زندگی می‌کرده، پس نام روستا را آهو نام نهادند. نظر دیگری معتقد است واژه آهو در زبان سانسکریت «آسورا» می‌باشد که از ریشه آسو یا آهو به به معنی زندگی و توانایی می‌باشد. بنار مندرجات تاریخی، آهو یکی از ایزدان آریایی بوده‌است و کلمه در مفهوم اولیه باقی‌مانده و تا امروز نیز حفظ شده‌است.

ماتسیا (در زبان سانسکریت به معنای ماهی) اولین نمود (نزول از مرحلهٔ بالاتر عرفانی به مرحلهٔ پایین‌تر) ویشنو است.

سرزمین مکران که یونانی‌ها آن را «گدروزیا» نامیده‌اند. در زمان قدیم در سرزمین مکران باتلاق بسیار وجود داشت و «اراینا» یا «ایرینا» در زبان سانسکریت به معنی باتلاق است و برخی معتقدند از ترکیب این کلمه با کلمه «مکا» کلمه‌ای پدید آمد که به مرور زمان به مکران تبدیل شد.

ارنست کوهن در دانشگاه‌های برلین و توبینگن تحصیل کرد و در سال ۱۸۶۹ با ارائه رساله‌ای در مورد کَچایَنه، زبان‌شناس، با عنوان «نمونه‌ای از کچاینه‌پکارنه‌ئه» دکترای خود را دریافت کرد. در سال ۱۸۷۱، او نشان شایستگی خود را در رشته‌های زبان سانسکریت و زبان‌شناسی تطبیقی از دانشگاه هاله-ویتنبرگ دریافت کرد و در سال بعد به عنوان استاد به دانشگاه لایپزیگ نقل مکان کرد. در سال ۱۸۷۵، او استاد تمام‌وقت دانشگاه هایدلبرگ شد و از سال ۱۸۷۷ تا ۱۹۱۷ به عنوان استاد زبان‌شناسی ایرانی و مطالعات هندواروپایی تطبیقی در دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ خدمت کرد.

آثار نخستین ادب هند، بیشتر شفاهی بوده‌اند و سینه به سینه منتقل می‌شده‌اند. ادبیات سانسکریت با پیدایش ریگ ودا مجموعه‌ای از سرودهای مقدس هندوان در ۱۵۰۰–۱۲۰۰ پیش از میلاد آغاز می‌شود. به نظر می‌رسد حماسه‌های رامایانا و مهاباراتا در زبان سانسکریت، پایان هزاره اول پیش از میلاد نوشته شده باشند. نمونه‌هایی از آثار ادبی نیز در زبان‌های «کانادا» و تلوگو مربوط به سده‌های پنجم و یازدهم پیدا شده‌است. پس از آن، آثار دیگری در زبان‌های مرهتی و بنگالی و فارسی و اردو و دیگر زبان‌های هندی تولید شده‌است.

گفته شده منشأ واژه سند از اصطلاح سِندهو (به معنی رود) در زبان سانسکریت است که اشاره ای به رود سند دارد.