رمضان

همیشه در رمضان تا ز خواب برخیزد یکی به قصد صبوحی، یکی به عزم سحور

ماه فرخنده، روی برپیچید و علیک السلام یا رمضان

شَهْرُ رَمَضانَ... الآیة... بنصب و رفع هر دو خوانده‌اند. نصب است بر آن معنی که صوموا شهر رمضان. و رفع است، بر آن معنی که میقات صیامکم شهر رمضان آن گه رمضان را به بزرگ تر چیز آئین نهاد گفت: آن ماه که قرآن در آن فرو فرستادند. اینجا دو قول است: یکی آنک قرآن در ماه رمضان شب هفدهم که بامداد آن جنگ بدر بود، از حضرت خدای بآسمان دنیا فرو فرستادند، و در خزانه نهادند در بیت العزة، آن گه به بیست و سه سال نجم نجم، سورة سورة و آیت آیت، چنانک لایق حال بود، و در خورد وقت بزمین میفرستادند همانست که جای دیگر گفت إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ، إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِی لَیْلَةٍ مُبارَکَةٍ گفته‌اند که این شب مبارک شب قدر است، شب بیست و هفتم.

از تو پرتو بپذیرفته و فرخنه دو چیز : رمضان با همه طاعاتش و عید رمضان

عید باکوکبهٔ خویش درآمد به جهان وز جهان با سپه خویش برون شد رمضان

به سوزنی که دهان‌ها بدوخت در رمضان بیا بدوز دهانم که سیرم از گفتار

کسی که معتقد است لیله القدر ویژه ی رمضان نیست، اگر بزن خویش گوید توبه لیله القدر مطلقه ای، آن زن تا زمانی که یک سال بگذرد، مطلقه نیست. زیرا در این صورت فقط یقینا آن شب گذشته است.

جدا شوند هم اکنون ز بیم چشم رقیب همی رقیب شود در میانشان رمضان

آن باده که در آخر پنجشنبه شعبان سازد شب عید اول شام رمضان را

گفتم ای شوخ چه گوئی رمضان آمد باز خیز از جا که کنیم الآن آهنگ سفر