رفته

فگنده همه شاخ سنبل ز پای گرفته همه مشک تبّت سرای

نگرفته است پیش کسی از ره سئوال جز پیش ساقی از پس جام عقار دست

برفت از خود چو دید آنحسن موزون شود تا رفته رفته محو و مجنون

تا همچو گل پیاله شکفتن گرفته است از توبه همچو غنچه دل من گرفته است

گرفته زاتش دل مغز سر جوش هم از تن دل رمیده هم ز سر هوش

کنون چون طاغیان گم راه و سرمست دم شیر ژیان بگرفته در دست

از دل رفته نشان می‌آید بوی آن جان و جهان می‌آید

هم از عمر صفی پنجاه رفته در این ره با دل آگاه رفته