رست

نه مِهرش را نه کینش را قرارست نه آنش را نه اینش را مَدارَست

سر رستم زابلی را بدار برآریم بر سوگ آن نامدار

علم با منفعتش‌ گویی‌ کان علم علی است عدل بی‌غایت او گویی عدل عمرست

چون برست از عشق پر بر آسمان چون نروید در دل صدر جهان

عالم از بس باصفا شد، آسمان چون عاشقان می فرستد نامه سوی خاک از تیر شهاب

نی نی در مستی نزنم، گلزارست کش موسی عمرا ن گل مشکین نفس است

فتح زاید ز سر تیغ تو و جان عدوت از پی آنکه عدو ماده و تیغ تو نرست

بی قد و بالای تو از ما به سرو ناز گوی چون برستی سایه لطفت به ما انداز گوی

ای شاه ز بهر نصرت دین گر روی نهی به کافرستان