راخ

سر تیر با سینه گستاخ شد ز نوک سنان سینه سوراخ شد

هندوی نفس راست غل دو شاخ تنگ کرده برو جهان فراخ

ز گل خواست آیینه یی ساختن وز آن رایت عشق افراختن

دیو باشد رعیت ِ گستاخ چون گذاری نهند پای فراخ

وز آمدن تو دست گیتی افراخته آستین معلم

گردون به طوق شوق تو گردن فراخته آتش به داغ طوع تو خود را فروخته

بر زمین فراخ ده ناورد بر هوای بلند کن پرواز

چو من بگذرم زین جهان فراخ برآورد باید یکی خوب کاخ

گاه بر گرسنه از بی بر شاخ ریزی از بهر غذا میوه فراخ

جهانجو ز جا جست و بنشاختش به نرمی همی سر برافراختش