راتبه

ز فیض مرحمتش زنده صد هزار مسیح ز درگه کرمش صد خلیل راتبه خوار

هر صباحی از خزینه رنگها چینیان را راتبه بود از عطا

گفتییش ای غصهٔ منکر به حال راتبهٔ انعامها را زان کمال

غلام راتبه خوار غم توام، مفروش که رخت عمر به دست بلا گرو کردم

در هوا ابر ز ادرار کفت راتبه خوار در زمین آب ز اجزای درت بهره‌ورست

با چنین سابقه کس را به چنین روز که دید کز غم راتبه روزش چو شب دیجورست

قرةالعینت چو ز آب و گل بود راتبهٔ این قره درد دل بود

آن شد که جهان لاف همی زد که من آنم کز بوالحسنم راتبه هر روز سه مردست

راتبه‌مان نمی‌رسد مَشرِبه‌مان نمی‌دهد از من و روزگار من تیره شده‌ست پاره‌ای

عشر آن راتبه هر سال‌کند کم دیوان هست از آن کم شدنم بر دل رنجی بسیار