دیوار

کرده چو سایه روی بدیوار روز و شب با آفتاب و ماه گهم جنگ و گه عتاب

بال اقبال هما را در سعادت گستری می شمارد فرد باطل سایه دیوار من

نی تب بدم نی درد سر سر می‌زدم دیوار بر کز طمع آن خوش گلشکر قاصد دلم بیمار شد

تو صاف کرده مده پشت خویش بر دیوار که حسن، تشنه آیینه نظربازست

عروج همتی در کار دارم همه گر سایه‌ام دیوار دارم

خضر رهی و پشت به دیوار داده ای آیینه ای، چه سود که در گل نشسته ای

دیواره‌وز (مست مرد) شاعر طبری سرای (قرن چهارم) به زبان طبری چنین می‌سراید:

نمی آید به کاری صائب اوراق پریشانم مگر آن رخنه دیوار را روزی به کار آید

میل عقبی کن زدنیا، کآدم خاکی نهاد می فتد، مایل به هر جانب شود، دیواروار

گر تف خورشید عشق یافته‌ای ذره‌شو زود که خورشید عمر بر سر دیوار شد

بت من رفت ولی در دل من نقش به بین که درین بتکده چون صورت دیوار بماند