دیده

مرا مردم ز دیده‌ای پریزاده سفر کرده برای اینکه بنشینی به جایش همچو انسان آی

کی باشدش بصر چو به جای دو دیده هست انگشت وار چوبی کرده به چشم در

عدل تو هست چو پیراهن یوسف به مثل ملک مشرق چو دل و دیدهٔ یعقوب ضریر

نشسته زنان گرد هم مویه گر به سوگ شه از دیده ریزان گهر

نور دیده ز چشمش اندازم دیگری گر به جای او دارد

از دیدهٔ دل‌سوختگان چهره مپوشان ای آینه هش‌دار که صاحب نفسی هست

ز دیده بر سر کوی تو سیف فرغانی چه جای اشک که خون جگر فرو ریزد

گرد جهان گردیده من چون روی تو نادیده من ز آنروز اسباب جهان جز عشق تو نگزیده من

با آن که آسمانم در فضل و در هنر هرگز ندیده اند که من کج روم براه

به یاد روی تو هرگه به گلستان گذرم ز گریه دیده من ابر نوبهار شود