دژم

دژم شد ز گفتار سالار، کوش دلش گشت با لشکر چین بجوش

ورا پهلوان هیچ پاسخ نداد دژم بود سر سوی ایوان نهاد

به گشتاسپ گفت ای نشسته دژم چه داری ز اندیشه دل را به غم

ای زلف یار چرا آشفته و دژمی همخوابهٔ قمری همسایهٔ صنمی

سالها شد که مانده ایم دژم همچو چشم تو در خمار لبت

چو عبدالله آگه از این راز شد دژم گشت و با اندوه انباز شد

دژم کنم این باد را به سودابه

پیلان تهم طعمهٔ مارند ازین مور شیران دژم مستهٔ مورند ازین مار

آن بدیها که روان تیره و تن زشت کند همه از «دژمت » و «دژهوخت » شد و دژهورشت

این دژم حال که خود را که برد نزد نهنگ اف اگر حمله اش ازخشم شود کام گشای

واژه دوزخ پارسی گرفته شده از واژه پهلوی دُژ-اَخو و آن اشتقاق یافته از واژه دُژنگه است. در آیین زرتشت برای دوزخ سه طبقه قایل شده‌اند. روان گناهکار پس از رسیدن به سر پل چنوت (صراط) در گام اول به دژمت (پندار بد) در گام دوم به دژوخت (گفتار بد) و در گام سوم به دژورشت (کردار بد) داخل شود، سپس از این مهالک گذشته به فضای تیرگی بی‌پایان درآید و در آنجاست دوژنگه، یعنی جهان زشت، که در پارسی دوزخ شده‌است.

دژم گشته زو چار گرد دلیر چو گوران و دشمن بکردار شیر