دام

دشمن نهاده دام که تا صید او شوی ز اقبال شاه دام نهنده بدام تست

هزار سینه به تار نگه رفو سازد چه غم ز دامن چاک است ماه کنعان را؟

می‌کند در پرده گرد از دیده یعقوب پاک آن که دامان خود از دست زلیخا می‌کشد

بهر نظام جهان از مدد لطف حق باد فلک را مدام گرد مرادت مدار

دام که بر لاله و عنبر نهند از پی صید دل غمخور نهند

ندانم درین دیر بی‌انتظام که محنت کدام است و راحت کدام

سزای دوستان اینست مادام که گردونشان رود بر هفت اندام

به سعی فطرت ابای فضل را فرزند به زور طبع، عروس کمال را داماد

ای پری چهره تو از صلب کدامین پدری! مگر ای شمس دل آرا تو قرص قمری!

از سنگ شد آن کندی بادام تو از چنگ در پوست چو از باد صبا بند شکسته