داشتن

دست نتوان داشتن یکبارگی از کار عشق دل چو بردارم ز جان، بر لب گذارم آه را

هم او گوید عوض طمع داشتن بر طاعت از فراموش کردن فضل بود.

سر تا قدمت خاک ز تو میرویند زان خاک قدم چه روی برداشتن است

دل از درد طلب برداشتن دشواریی دارد وگرنه قطره ما نیز دریا می تواند شد

سراسر به شمشیر بگذاشتند ستم کردن و رنج برداشتند

در پی چوگان و گوی آنچنان زلف وزنخ دل چو گوی افکندن و قامت چو چوگان داشتن

وَ عَلَی اللَّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ (۱۰) و ایدون باد که پشتی داشتن گرویدگان بخدای باد.

پای بر سر نه که اینجا کافری است سر برای تاج و افسر داشتن

این جواب آن غزل صائب که راقم گفته است گنج پابرجاست پای خود به دامان داشتن

همه دست بر سینه بگذاشتند سر خود علم وار برداشتند