خن

نه چو رخت ماه سخنگو بود نه چو قدت سرو سمن بو بود

غیر راهت رهی نمی پویم این سخن را مدام می گویم

بسخن گر شوی صلاح اندیش چون نباشی سخن شنو چکنم

مردم این روستا به زبان فارسی دری سخن می گویند.

کشم خنجر چو سوسن بر تن خویش چو گل در خون کشم پیراهن خویش

ازو خیزد این گفته سر تا به بن کی ام من کز اینسان سرایم سخن

می خندم و خنده ام نمی آید خوش می گریم و از گریه خوشم می آید

پیداست چو روز نزد هرکس که مرا با این لب خندان چه دل پر خونست

از این پیمان فرخنده نگون شد رایت کفران وز این پیوستن میمون قوی شد پایگاه دین

ای دریغا که قیمت تن خویش می‌ندانی سخن نگویم پیش

۶. در بخش دیگر سخن بسیار کوتاهی از آل فرعون و مجازات آن‌ها آمده‌است.

پر اندیشه مر گیو را پیش خواند وز آن خواب چندی سخنها براند