خلیده

غم که کرده خلل در خرام چابکت ای گل ز رهگذار که در پاخلیده خارجفایت

همیشه تا ز خار گلبن فکر نگردد دیده ی معنی خلیده

ذوقی ست همدمی به فغان بگذرم ز رشک خار رهت به پای عزیزان خلیده باد

لعبت صورت مرا دوخته‌ای به جادوی سوزن‌های بوالعجب در دل من خلیده‌ای

در دیده‌ها حدیث چو پیکان نشانده‌اند در کام‌ها زبان چو ناوک خلیده‌اند

در وادی محبت شاید رسد بآبی رفتست تا بچشمم خار بپا خلیده

به نزدیک توران سپاه آمدند خلیده‌دل و کینه‌خواه آمدند

به پیروزگر بر تو ای پهلوان که از من نباشی خلیده‌روان

در آن بیشه آن مردمان روز و شب گریزان، خلیده دل و خشک لب

تا خار او خلیده ست در پای دل فروغی چشمم گرو کشیده‌ست با ابر نوبهاری