خداع

وَ أَنْ تَسْتَقْسِمُوا بِالْأَزْلامِ ذلِکُمْ فِسْقٌ هر معاملتی و مصاحبتی که نه بر اذن شرع و موافقت دین رود، و مقصود در آن تحصیل دنیا و مراد نفس بود، آن عین قمار است، صورت آن مکر و خداع، و حاصل آن فسق و فساد، و سرانجام آن عقوبت و عذاب.

الدهر خداعه خلوب وصفوه بالقذی مشوب

هجرک روحی فداک زلزلنی فی هواک کل کریم سواک فهو خداع غرر

پس نعیم بن مسعود بن عامر از بنی غطفان آمد بنزدیک رسول خدا و گفت: من مسلمانم و مسلمانی پنهان دارم، مرا چه فرمایی؟ رسول گفت: تو یک تن چه توانی کرد؟ مگر خداعی که‌«الحرب خدعة».

العالم کله خداع و غرور والفقر من العالم کنزو غرض

خداعی میکن و زرقی همی باز لبی پرخنده می دار و همی ساز

خلق رنجور دق و بیچاره‌اند وز خداع دیو سیلی باره‌اند

آن اثر هم روزها باقی بود مایهٔ کبر و خداع جان شود

فما من واصل الا و یوما یشیعه ید الدنیا خداعا

فماالعقل، الا طلاب المواقب و ماالحس الاخداع العواری