گوشه

ندارم خلوتی تا می‌کشم تنها، خوشا زاهد که از محراب دارد گوشه‌ای رندانه در شب‌ها

چون نفس بیدل نفسها در تردد سوختم گوشهٔ دل جای راحت بود اما جا نداشت

امتیاز اهل تجرد را بود از کسر نفس نشکنند ارباب دفتر گوشهٔ هر فرد را

چون غمزه چشم تو شد گوشه نشین اکنون هر فتنه که برخیزد از گوشه نشین باشد

دختر آمد ز طاق گوشه بام دید داماد را چو ماه تمام

وحدت سرای دل به جهانی برابرست هر گوشه اش به کنج دهانی برابرست

پیش صاحب نظران نقطه بسم الله است خال مشکین که بر آن گوشه ابرو افتاد

پس از دیری نشستم دوش، چون در گوشه‌ای سرمست نشاندی غیر را پهلوی من، تا زود برخیزم

گردی شوم وگوشهٔ دامان تو‌گیرم گر بخت به فریاد رسد داد من این است

گوشه نشینی براق عالم بالاست بیضه پر و بال از آشیانه برآرد