گنج روان

نان تهی نه و همه آفاق نام من گنج روان نه و همه آاق گم گم است

گه بر سر فرمان تو جان افشانم گه بر رقمش گنج روان افشانم

چو عشق دلبران گنج روانست چنان بهتر که اندر دل نهانست

معنی به دلم باز شد، اما به زبانم این گنج روان، جای به ویرانه نگیرد

تا به دست آورده‌اند از جام و می صبح و شفق زیر پای ساقیان گنج روان افشانده‌اند

رخش به هرا بتاخت بر سر صبح آفتاب رفت به چرب آخوری گنج روان در رکاب

گنج روان شنیدم و این طوق و بارگی هر کس که دیده، دیده بود گنج را روان

کوه سیمینی و در کوه اوفتد آواز گنج آخر این آوازهٔ گنج روان چون نشنوی

سیصد اشتر ز بختیان جوان شد روانه به زیر گنج روان

در ره گفتار شد گنج روان عمر صرف واعظ اکنون بایدت گنجی گرفت و کار کرد