گله دار

شد صرف غبار غم دل اشک روانم سیل از عطش ریگ بیابان گله دارد

با زاغ و زغن هم قفسم کرده زمانه از صحبت ناجنس به چندان گله دارم

دندان ستم بر همه تیز است فلک را کی گرگ نظر بر بد و نیک گله دارد

از اختر خودزیر فلک شکوه نادان ماند به غریقی که زباران گله دارد

در ساغر و مینای تهی ناله شراب است مفلس همه از عالم سامان گله دارد

ای بیخبر، ازکم‌خردان شکوه چه لازم آدم نبود آنکه ز حیوان‌ گله دارد

لب تشنه فتادیم در آن بادیه کآنجا از خشک لبی چشمه حیوان گله دارد

فریاد که نازک دلی من به مقامی است کز جنبش و آلودگی جان گله دارم

نه روی گله دارم و نه رای گله خوش نیست که اید بمیان پای گله

هرگز بجز از شکر عطای تو نگفتیم با آنکه هزاران گله داریم هم از تو