گلاله

جانا بیا که بی تو جهان جمله واله شد بس دل ز داغ نرگس مستت گلاله شد

گشت جهان کودکی دوازده ساله از سمنش روی وز بنفشه گلاله

عقیقست یا لب شیرین عذارست یا گل و نسرین جمالست یا مه و پروین گلاله ست یا شب تاری

باغ ارچه گل و گلاله دار است از عکس رخت نواله خوار است

خطّ کله برشکن گلاله برافشان بند قبا برگشای و جام طرب گیر

با گل روی تو گو گلاله ی خودروی مروی

سر نهادم خمار می در سر بر گل خشک با گلاله تر

پیش بناگوش او ز طره سیه پوش برگ گل و لاله در گلاله نهفته

یا عَنبره که آوردنْ از راهْ ریتنْ یا تقلیدْ به ماه کرده، گلاله بیتنْ

امیر گنه: عاشقمهْ گلاله خویشی خو بَکردهْ مه دْ چشْ به نوش و نیشی