گشنیز

حرمت می را که می‌گشنیز دیگ عیش‌هاست بر سر گشنیزهٔ حصرم روان افشانده‌اند

بهر دفع درد چشم رهروان ز آب و گیاش شیر مادر دختر و گشنیز پستان دیده‌اند

سر حسود تو بی مغز، خشک چون گشنیز تن عدوت به صد پرده در نهان چو پیاز

به خوش کردن دیگ هر ناکسی به گشنیز دیگ آن دو نان می‌دهد

آن بخت ندارند که ناخواسته یابند چیز این دو سه تا شاعر بی مغز چو گشنیز

برگیر چهار برگ گشنیز و بنه بر گوشه ی خوانچه تا بدانی روشن

چون جنبش چرخ گندنائی کش باش گشنیز تویی دیگ فلک را خوش باش

زان گونه زبون نه‌ایم ما نیز کارزد گل ما به نرخ گشنیز

به چرخ گندناگون بر دو نان بینی ز یک خوشه که یک دیگ تو را گشنیز ناید زان دو تا نانش