معنی کلمه گاو در لغت نامه دهخدا
گاو. ( اِ ) ایرانی باستان : گاو ، پهلوی : گاو ، کردی : گا . افغانی : گوا . اُسِّتی : یگ ، قوگ ( گاو ماده ). بلوچی : گک گکس ( گاو، گاو ماده ، گاو نر ). وخی : گیو ، گو . سریکلی : ژَئو .شغنی : ژائو . سنگلچی و منجی. گائو. یغنوبی ، گوا . ( اساس اشتقاق اللغة ص 888 ) ( حاشیه برهان قاطع چ معین ). جانوری است از خانواده ٔتهی شاخان از راسته نشخوارکنندگان ، که در آرواره بالا فاقد دندانهای پیشین است و دندان نیش نیز ندارد. در هر آرواره دارای 6 آسیاست شاخ گاو دائمی است : اجله ؛ گاو بی شاخ ، گاو کوهی. ( منتهی الارب ). ارخی ؛ گاو نرجوان. ( منتهی الارب ). اَطوم ؛ گاو. عین ؛ گاو وحشی. اعین ؛ گاو دشتی نر. ثور اغصن ؛ گاوی که در دنب او سپیدی باشد. ام خَنور ( خِنور )؛ گاو. بقر؛ گاو نر. بقرة؛ گاو ماده. بقرة تبعی ؛ ماده گاو گشن خواه. تلوع ؛ سر برآوردن گاو از جای باش خود. ثور؛ گاو نر. ثوره ؛ گاو ماده. جلمد؛ گاو. جوار؛ بانگ گاو. جوارالکنس ؛ گاوان وحشی. خزومه ؛ ماده گاو یا ماده گاو کلانسال خردقامت. جندع ؛گاو دوساله. خنتة؛ گاو کلانسال سطبر. خُنس ؛ گاو. ذب ؛گاو دشتی. رمّاثة؛ ماده گاو وحشی. رکس ؛ گاوی که در مرکز خرمن بندند. سن ؛ گاو دشتی. سنّم. ماده گاو. شاة؛گاو وحشی و گاو نر وحشی. مشیب ؛ گاو دشتی و گاو جوان. طائف ؛ گاو نر که نزدیک طرف خرمن باشد. طاحن ؛ گاو که در مرکز خرمن بندند وقت کوفتن خرمن. طُغّ طغیا؛ گاو نر. عُنقود؛ گاونر. عجوز. گاونر؛ گاو ماده. عینا؛ گاو ماده وحشی. عین ؛ گاو ماده وحشی. عوان ؛ گاو ماده که بعد شکم نخستین بچه آورد. علجوم ؛ گاو نر کهنسال. علهب ؛ گاو وحشی. عوهق ؛ گاو نر سیاه. غضب ؛ گاو نر. غیطلة؛ ماده گاو شیردار. ( منتهی الارب ). فروض ؛ گاو پیر. ( تاج المصادر بیهقی ). قناة؛ گاو یا گاو کشت. فرضت البقرة؛ کلانسال گردید گاو. فارض ؛ گاو پیر. ( دهار ). قرهب ؛ گاو کلانسال یا گاو کلانسال سطبر و شگرف اندام. لای ؛ گاو نر دشتی. مُهملج ؛ گاوخوار و منقاد. مُعین ؛ گاونر سیاه ما بین پیشانی و گشن گاو که به ترکی بوقا نامندش و گشنی از گاو. نعاج الرمل ؛ گاو. ( تاج العروس ).ناشظ؛ گاو نر دشتی که از جایی بجایی رود. نِمش ، نَمش ؛ خجکهای سپید و سیاه یا نقطه های پوست گاو. نشم ؛ گاو که در آن خجکهای سپید و سیاه باشد. نخة و نُخة؛ گاو کار کشت. هبرج ؛ گاو نر. هادی ؛ گاوی که در مرکز خرمن بندند او را وقت خرمن کوبی. هنبر؛ گاو نر. ( منتهی الارب ). ابوالذیال ، ابومزاحم ، ابوذرعه ، ابوعجل ، ابوفرقد . ( المرصع ) :
