کیمخت

ای آنکه ز کیمخت فلک ساخته ز آغاز سرّاج قضا تیغ تو را سبز قرابی

رود نیل آسمان بی آب انعامت سراب کار کیمخت زمین بی فیض احسان تو خام

گر خریا گرگ پوست از تو کنم باز از جهت پوستین، نه از پی کیمخت

کردی ز سرین گور بالین کیمخت گوزن را نهالین

گشت زمین چون سفن چرخ چو کیمخت سبز تا ز پی تیغ او قبضه کنند و قراب

نطع کیمخت زمین از خون شیران لعل نام گاو چرخ از نارک شیر افکنان زیر و زبر

به چتر شام ز انفاس بحر کرده سواد به تیغ صبح ز کیمخت کوه کرده قراب

ز تیغ‌گیهان سوزش بسی عجب دارم که چون نسوزد کیمخت را به روی قراب

نافه را کیمخت رنگین سرزنش‌ها کرد و گفت نیک بدرنگی، نداری صورت زیبای من

در حمله از تکاور دشمن جدا کند کیمخت را بناخج شش مهره از لفند