کوفه

پیام داد به باد سحر شکوفه که خیز بیا که بی‌تو نفس بر نمی‌توان آورد

بگفتا کو دو طفل ناز پرورد یتیم تو بگفتا حارث اندر کوفه بی‌سر کرد طفلان را

بده هر میوه را بویی، روان کن هر طرف جویی به اشکوفه بکن خندان درخت سرو و طوبی را

دهد لفظ شیرین او قوّت دل چو پرورده در شهد و شکّر شکوفه

پس از اینکه اقدامات کوفیان در شورش و تصرف قصر کوفه به جایی نرسید، مسلم مخفی شد؛ اما سرانجام مکانش لو رفت و در نهایت، در تاریخ ۹ ذی‌الحجه ۶۰ ه‍.ق/۱۱ سپتامبر ۶۸۰ م مسلم و هانی بن عروه رهبر قبیلهٔ مراد کشته شدند. یزید طی نامه‌ای، ابن زیاد را به‌خاطر برخورد شدیدش مورد تقدیر قرار داد و به وی فرمان داد که مراقب حسین و پیروانش باشد و دستگیرشان کند، ولی فقط آنهایی را که قصد جنگ داشتند بکشد.

چون اهل قَرَن از کوفه بازگشتند اویس را حرمتی و جاهی پدید آمد در میان ایشان. سرِ آن نمی‌داشت، از آنجا بگریخت و به کوفه شد و بعد از آن کسی او را ندید الا هَرِم بن حیّان رضی الله عنه. هرم گفت: چون آن حدیث بشنودم که درجۀ شفاعت اویس تا چه حدّ است آرزوی وی بر من غالب شد. به کوفه رفتم و او را طلب کردم تا وی را بازیافتم. برکنار فرات وضو می‌کرد و جامه می‌شست وی را بشناختم که صفتِ او شنیده بودم. سلام کردم و جواب داد و در من نگریست. خواستم تا دستش فراگیرم، دست نداد. گفتم: رَحِمَکَ الله یا اُوَیسُ و غَفَرلک [ای اویس، خدا بر تو ببخشاید و تو را بیامرزد]، چگونه ای؟

ابوحنیفه، پس از درگذشت استادش حماد بن ابی سلیمان (۱۲۰ ق) به عنوان برجسته‌ترین شاگرد حلقه او مرجع صدور فتوا و تدریس فقه در کوفه گردید و از جایگاه اجتماعی ویژه‌ای برخوردار گشت. در فاصله سال‌های ۱۲۱–۱۳۲ ق که حکومت اموی واپسین سال‌های خودرا می‌گذراند، ابوحنیفه به عنوان فقیهی مخالف با فساد دستگاه حکومت، با دیدگاه‌های اعتقادی خاص خود، بسیار مورد توجه جناحهای مخالف حکومت، غیر از خوارج، قرار گرفت.

چو کشتی مرا بینم ای نابکار بسی نگذرانی که درکوفه - زار

سریال جابر بن حیان، سریال خاک و عشق، سریال گریه نکن سرزمین من، سینمایی تولدی دیگر، سینمایی موش، سینمائی رویاهایت را به خاطر بسپار، سینمائی هیام، سینمائی هولوکاست، سینمائی فرار از کوفه و سینمائی زخم زیتون

خیال کفش گر بچشم اندر آرد چو نرگس کند از زر افسر شکوفه

گفتم ز صد یکی بتو از حال کوفه باش کز بارگاه شام برآید فغان من

خوهد از پی آنکه روی تو بیند همه چشم خود را چو عبهر شکوفه

شود گر زند باد لطف تو بروی چو بر شاخ و قواق جانور شکوفه