کاکل

ما شهادت دوستان در بند کاکل نیستیم آنچه از ما می‌برد دل زلف فتراکست و بس

به یاد زلف او شبها کنم از سایه بالین را پریشانی شود سبز و چو کاکل بر سرم ریزد

ز فکر کاکل او خاطر آشفته ای دارم که هر مویم به صد خواب پریشان می زند پهلو

هرچه خوبان را بود یکسر تو تنها داری آن وز همه بر سر معنبر کاکل افزون کرده‌ای

گر برم نام بدان ابروی و آن کاکل و زلف شرف دولت شمشیر و کلاه وکمر است

بوی خون آید از این کاکل و یال و تن تو شد مگر کشتهٔ روبه ، شه شیر اوژن تو

به جان اوکه هرگه‌کاکل وگیسوی او بینم جهان ‌گویی به چشم من پر از افعیّ و مار آید

بر سرش شعله صفت دسته کاکل گویی طره دود پریشان شده در دست صباست

چهره ات شمع فروزان شده را می ماند کاکلت دود پریشان شده را می ماند

به دستش کاکل دلدار مانده ز خانه گنج رفته مار مانده