پیکند

منه دل بر جهان کز بیخ برکند جهان جم را که او افگند پیکند

به پیکند شد رزمگاهی گزید که چرخ روان روی هامون ندید

طلایه بیامد که آمد سپاه به پیکند سازد همی رزمگاه

چو سالار پیکند نامه بخواند فرود آمد از گاه و خیره بماند