پریشانی

از شکر خنده بیجاست پریشانی صبح کار الماس نماید به جگر، خندیدن

نبرد اسباب عیشم مو به مو باد پریشانی جدا زانطره و کاکل عجب جمعیتی دارم

چشم او بنمود زلفت را به من مست بد ناگه پریشانی نمود

گریه بایست بر آن جمع پریشانی کرد که نباشند دمی یکدل و یک‌رو با هم

نماند اندر همه عالم ز عدل تو ، خداوندا مگر در زلف مهر و یان بزم تو پریشانی

هر پریشانی که آید روز و شب در کار من از سر زلف دلاویز پریشان تو باد

جعد پریشانی ازو مجتمع منصب جبریلی از و مرتفع

گره شد در خم زلفش زبان شانه از گفتن که را دستی که گوید حرف با جمع پریشانی؟

بدام زلف تو افتاده است این دل من گذشت عمر عزیزم درین پریشانی

نبرد از دل غمی نظاره گل‌های بستانی ز لاله داغ دل افزود و از سنبل پریشانی