پروردن

ترا می زیبد از زنجیر مویان بنده پروردن که بر آزادمردان نازها دارد گرفتارت

خویشتن‌پرور شدن خوش‌تر ز تن پروردن است تا به کی اوقات خود را صرف آب و گل کنم

بی ملامت عشق جان پروردن است چون ملامت یار شد خون خوردن است

کارشان پروردن گاو و رمه با کشاورزی سر و کار همه

تا توانی ناله‌کن بیدل‌که درکیش جنون خامشی صبح قیامت در نفس پروردن است

جانت را باتن به پروردن قرین راست‌دار نیست عادل هر که رغبت زی تن تنها کند

جان من از مایه غمهای تو پرورده شد خلق غم گویند و نزد بنده جان پروردنست

مرا به حکمت و پروردن معانی بکر نه از شمار دگر شاعران مقالات است

هرگز نبود چون تو ملک تا به قیامت افروختن دولت و پروردن دین را

دل از دست کسی بردن نداند غم اندر سینه پروردن نداند