پامال

آن تن که روی دامن تو یافت پرورش پامال از جفا، ز سم اسب ها ببین

موری شده پامال غم اندر بیابان فراق هیهات کاحوال جهان نزد سلیمان کی رسد

تا شوم پامال خیل غمزه‌ات خیمه را در کافرستان می‌زنم

ازو زین، خانه ی اقبال گردید سر دشمن به ره پامال گردید

اگر موری شدی از فتنه پامال ز بازوی هما دادی پروبال

اگر چون خاک پامالم کنی، خاک درت گردم وگر چون گرد بر بادم دهی، گرد سرت گردم

گل امید من تا کی به بزمش شود پامال چون گل های قالی

سرسبز باد نخل برومند دولتت پامال برق حادثه، کشت مخالفان

حال ما از ما چه می‌پرسی که پامال توییم سیل داند سرگذشتی هست اگر ویرانه را

نشد پامال موری از تو ای سرو سبک جولان شود نقش قدم دست دعا در رهگذار تو