پابوس

دولت پابوس دوست گر دهدم دست با همه پستی رسد به عرش کلاهم

چونکه بگذشتی تو اشک من روان شد از پیت عزم پابوس تو دارد، هر کجا خواهد رسید

جهانی دیده کرده فرش راهند چو فرش اقبال پابوس تو خواهند

در کنار دایه ات می کرد پابوسی تو را داغ خدمتگاریت را ماه دارد بر جبین

بهر پابوسی به راهش سالها بودیم خاک هرگز آن بدخو گذر بر خاک راهی هم نکرد

اندیشه پابوس خیالی است زمین گیر ما را که به گرد تو رسیدن نگذارند

شام آمد و رفت سر به پابوس خیال بر تخت شهی نشست کاووس خیال

پس آنگه بزرگان لشکر تمام رسیدند یکسر به پابوس سام

محتشم حسرت پابوس تو چون برد به خاک جانفشانیش به پای تو غلط بود غلط

به لطفش کرد شاهان را سرافراز به پابوسش سران را ساخت ممتاز