پا

گر به پای سگ کوی تو بسایم سر و روی تارک فخر و شرف بگذرد از کیوانم

ندانید مانا که من در نبرد سرصد سپاه اندر آرم به گرد

دید کرباسی کفن از دور جای گفت من عریانم از سر تا بپای

من و ندیم شبانه بپایش افتادیم چو زلف بر قدم او زعجز سوده جباه

فتاده شاخ ها بر پا ز بالا چو چین دامن سبزان رعنا

مس قلبی که مرا بود به اکسیر رسید احمد لله تعالی که سراپای زرم

ما آبروی فقر و قناعت نمی بریم با پادشه بگوی که روزی مقدر است

چو ارجاسپ پردخته شد قلبگاه مبادا کلاه و مبادا سپاه

گل گفت که تا روی گشادند مرا هم بر سر پای سر بدادند مرا