هرکول

هرکول (روم). هرکول (روم)(Hercules )
(به لاتینی: هرکولس) در اساطیر روم، همتای هرکولیونانی که به صورت یکی از خدایان درآمد. احتمالاً نخستین رب النوع خارجی بود که در روم پذیرفته شد. هرکول به سبب سفرهای افسانه ای و قدرت دفع شرش، نزد بازرگانان محبوبیت داشت و تجسم قدرت به شمار می آمد. پرستشگاه اصلی اش آراماکسیمادر پالاتینبود، اما محراب ها یا معابد متعدد دیگری نیز در روم باستان به این کار اختصاص داشت. در این آیین ها حضور زنان، سگ ها و خدایان دیگر ممنوع بود. محراب بزرگ باستانی هرکول در قدیمی ترین بخش شهر، نزدیک اولین پُل، موسوم به پونس سوبلیکیوسو بازار احشام یا فوروم بوئاریومقرار داشت. نخستین ساکنان شهر احتمالاً آن را به منظور تجلیل از کشته شدن کاکوس، غول آن ناحیه، به دست هرکول هنگام سفر به زادگاهش با گاوهای گریون(در خان دهم برای ائوروستئوس، حاکم آرگوس) بنیاد نهادند. کاکوس قصد ربودن گاوها را داشت. کوموندوس، امپراتور روم (۱۸۰ـ۱۹۲م)، هرکول را خدای شخصی خود قرار داد، و سرانجام نقش خود را با پوست شیر و گرز، به هیئتی که کاملاً یادآور هرکول بود، روی سکه ها حک کرد یا به قالب مجسمه ریخت.
هرکول (یونان). هرکول (یونان)(Heracles)
(به یونانی: هِراکْلِس؛ به لاتینی: هرکولِس) در اساطیر یونان، قهرمانی فناناپذیر؛ فرزند زئوسو آلکمنه. او به داشتن قدرت جسمی شهره بود. زمانی که در خدمت ائوروستئوس، شاه آرگوس، بود دوازده خوان یا آزمون دشوار، ازجمله لایروبی اصطبل های آئوگیاس، را پشت سر گذاشت. هِرا، زوجۀ زئوس، او را دچار جنون کرد و او فرزندان خود از مگارا، همسر اولش، را به قتل رساند و خود سهواً به دست همسر دومش، دئیانیرا، مسموم شد. پس از مرگ مستقیماً به المپ، بارگاه خدایان، انتقال داده شد. اسطورۀ هرکول را می توان تجسم قدرت، شجاعت و استقامت و سرانجام نماد پیروزی خیر بر شر دانست. مکتب های فلسفی دوره های بعد، نظیر رواقیونو کلبیوناز چنین منظری به او می نگریستند و او را الگویی آرمانی به شمار می آوردند.