نمک سود

گیرم که به افشاندن الماس نیرزم مشتی نمک سوده به زخم جگرم ریز

زخم نمک سود مرا، شور بیابان داده ای آشوب مژگان مرا هم چشم دریا کرده ای

تا سوز دل از آن لب لعل نمکین است زخمی که نمک سوده بر او حالتش اینست

آتش من محرم این دود نیست کان نمک این پاره نمک سود نیست

تا حرفی از آن لعل می آلود برآمد لخت دلم، از دیده نمک سود برآمد

از خصم انتقام به نرمی توان گرفت بر داغ مدعی نمک سوده‌ایم ما

خواب در پرده چشمش نمک سوده شود هر که را گوش به افسانه خاموشان است

هرکه را زلف جوی مشک به پیمانه فکند خنده مشتی نمک سوده به صهبایسش ریخت

باز این چه سوزش است که خونابه ریز شد چندین هزار زخم نمک سود در سماع

چمن پیرای این آتش هوا باغ نمک سود این چنین سازد گل داغ