نعره

هر نعره یی که در دل به عزای حسین زد جان مرا ز درد خبردار کرده است

این بگفت و نعره بزد و جان بداد.

این نعره زنان گشته که هیهای چه خوبی و آن سجده کنان گشته که بس روح فزایی

شب تاریک و برق نعره ابر خروش موج و رعد و گریه ابر

چون نعره‌زنان به میکده رفتم هم رقص‌کنان ز پای سر کردم

در دور لبت بی می و پیمانه نباشم وز شوق تو بی نعره مستانه نباشم

به شادی همی گردن افراشتند کجا نعره از چرخ بگذاشتند

چو از کوه یک نیمه بگذاشتند از ایران سپه نعره برداشتند

آن نفس این زمین بود چرخ زنان چو آسمان ذره به ذره رقص در نعره زنان که‌های من

زاغ در رز نعرهٔ زاغان زند بلبل از آواز خوش کی کم کند