نسبت

ای جان جهان، نسبت یاد تو بجانم چون باد سحر بر رخ گل برگ طری بود

دگر نسبتی را که دانست باز درآورد نغمه به آن جفت ساز

به ژاله نسبت دندانت ار کنم چه عجب بر آبگینه دلها چو کار ژاله کنند

ز نسبت خط و خال تو برق چون لاله درون دیده ی خود جا دهد سیاهی را

نسبت به کوی دوست درست است عزم ما از اضطراب دل ره دیگر گرفته‌ایم

تا چه گوید از کرامات و چه بنماید ز کشف ما همه نسبت به او سر تا قدم چون چشم و گوش

نسبت من به تو چون نسبت بلبل به گل است چه عجب گر نه به گوش تو رسد داد دلم

مبادا هیچکس تهمت خطاب نسبت هستی که من زین نام خجلت صد عرق آیینهٔ ننگم

نیست ما را در وفاداری به مردم نسبتی دیگران آبند و ما ریگ ته جوی توییم