ندم

با خاک بارگاه تو من بنده انوری گفتم که زنده جان نژندم به جاه تست

من که در جهان همدم نیمدم نمی‌بینم عمر را گذر آنی بی‌ندم نمی‌بینم

ز چاک سینه آب دیده را ره بر جگر دادم نشاندم آتش دل چاره سوز درون کردم

مرا که خاک در دوست داده اند بنقد اگر بهشت بیاری بها که نپسندم

بر ابرو کمان فش فکندم گره زآژنگ چهر سپر ساز ره