ناچار

بر من خوب آمد عشق ناچار بکن این بندهٔ خود را تو بردار

رهی دور است باید رفت ناچار ترا میگویمت اکنون خبردار

خلق را با تو بسی بدخو کند تا تو را ناچار رو آن سو کند

داد تو داده است کردگار، تو را نیز داد ز طاعت به‌داد باید ناچار

تن پروانه همچون شمع بگداخت چه گر میسوختی ناچار میساخت

چاره ای دست خدا بهر خدا در کارم زانکه در چاره خود عاجز و ناچارم من

دل که برگرد رخ خوبان گردد ناچار که به هر بادی چون زلف پریشان گردد

چون از تو ندید چارهٔ خویش بیچاره بماند بی‌تو ناچار

که می‌دانست کان گل را به ناچار گلی در آب خواهد بود پرخار

خوار و اسیروار زید ناچار مردی که نیست حربی و پیکاری