نازش

اگر به قدرش نازد فلک روا باشد بلی همیشه بود نازش مکان به مکین

بر ذات تست نازش دین و دول که تو سلطان علم بودی و دستور عالمی

به بوی خود به هوش آورد بازش به بیداری کشید از خواب نازش

نازش پیر و جوان از کرم و همت اوست که ‌کریم بن کریم است و هُمام بن هُمام

سپهدار و پور یل پیلتن ستون گوان نازش انجمن

دل اندر نازش شای و جان در سوزش غم‌ها از آن مژگان چون نیشش وز آن لب‌های چون نوشش

دال آن کز همه فرود نشست دل بنازش گرفته بر سر دست

شهریار بلند اختر و بخت نازش و افتخار افسر و تخت

آلوده نشد هیچ گهی دامن نازش زان خون عزیزان که به زیر قدمش رفت

مران یهود از آن گفته گشت آشفته چوکفته‌نازش بر رخ دوید خون جگر