نار

چون شمع سری هزار خواهم آورد پیشت همه در کنار خواهم آورد

هر که بیند نور من داند کی ناری آبیم وانک چیند نور من گوید که ناری پر برم

پر شد از خون دل کنار زمین واسمان دل‌فکار می‌نشود

ز حسرت که دارد زمین در درون کناره ندارد که آید برون

سر زلف بتم پریشان شد جان و دل در هوای زُنارند

چو آن شهباز کرد از وی کناره نماندش غیر تار چند پاره

گر نور تجلی تو بر نار نتابد دوزخ شود از پرتو آن جنت اعلی