میل

لب بدران حرص دهن باز را میل بکش چشم بد آز را

اگر میلی به ما داری بیا و بندهٔ ما باش ز جام جان مئی بستان روان و بر سر ما باش

به تنگ آمد ز خود ترک خودی کرد به نیکی چون نشد میل بدی کرد

حیران شده ام که میل جان با تن چیست واندر گل تیره این دل روشن چیست

از میانت چو کمر میل کنارست مرا گرچه بی زر ز میانت نتوان جست کنار

هر گیا را کش بود میلِ عُلا در مَزید است و حیات و در نُما

ای جهانی پشت گرم از روی تو میل جان از هر دو عالم سوی تو