میده

گر ترا صد وعدهٔ خوش میدهند این نشان زان سوی آتش میدهند

بودی بهر جهان چمیده بمردی اکنون اندر همه جهان بچمیدی

گویی به من کسی که ز دشمن رسیده کو؟ آن پیر زال سست پی قد خمیده کو؟

تا کی ز درد عشق زنم لاف چون ز نفس دایم به دل رمیده به تن آرمیده‌ام

دست‌های خمیده را به کمند از یکی حلقه‌ای بیاو‌بزند

هر دم غم جانان المی میدهدم عشق کهنش ز نو غمی میدهدم

چنین گفت او که سلطان نکونام به دست سر بریده میدهد جام

ما را ز شب وصل چه حاصل، که تو از ناز تا باز کنی بند قبا، صبح دمیده است

نمود از سر کوه خمیده ماه چو از زر زین بر سیاه اسپ شاه