مویه

پس از مویه شهزاده را پیش خواند درآغوش مانند جانش نشاند

این شعر با صدای استاد محمدرضا شجریان، با عنوان عشق پیری و در دستگاه (در گوشه‌های: زابل، مویه، مخالف) خوانده و منتشر شده‌است.

سلطان خواست دست از پیکار با غزان بکشد؛ ولی امیران پافشاری کرده او را به جنگ واداشتند. بخشی از سپاه سنجر که از فرمانده خود مویه آی به، ناراضی بودند دست از جنگ کشیدند. از این رو، سلطان سنجر بدون سپاه ماند و از غزان شکست سختی خورد و به دست آنان اسیر گشت.

به پیکان بدوزم تن نامور که سیمرغ گردد بدو مویه گر

گه شیر خوردن فتاد اندروی که گشته ست از مویه مانند موی

دریغا کسم یار و دمساز نیست پس از مردنم مویه پرداز نیست

در آیین‌ها و اسطوره‌های باستان ایزدبانوی مادر، سرور آسمان و طبیعت و نماد باران و باروری تلقی می‌شد. شواهد نشان می‌دهد که زنان در مراسم سوگواری موی خویش که نماد باران و باروری بود را کوتاه می‌کردند. از قدیمی‌ترین آثار بازتاب دهنده این آیین در سوگ‌نامه گیلگمش بر انکیدو ثبت شده‌است. در این نوشته گیلگمش پس از مرگ یار نزدیک خود موهایش را می‌برد و می‌گوید: «دستور می‌دهم تا همه مردم اورک برتو بگریند و مویه مرگ سر دهند، مردم از اندوه سر خود را فرود خواهند آورد و آن هنگام که به زیر خاک روی، برای تو موهایم را بلند خواهم کرد.»

در قرون هفتم و هشم هجری به صورتی تدریجی تصوف و تشیع اثنی‌عشری، که پیش از این در جبههٔ مخالف یکدیگر بودند، در همدیگر تلفیق شدند؛ میر حیدر آملی، عالم شیعه قرن هشتم، صوفیان را «شیعیان خاص» خوانده است. از سوی دیگر، از قرن هفتم طریقت کبرویه، که اهل تسنن بودند، در زمان مرشدی نجم‌الدین کبری تدریجاً به شیعیان نزدیک شدند؛ چنان‌که یکی از مریدان این طریقت به نام سعدالدین حمویه امامان شیعه را برقرار کنندهٔ عدل در جهان می‌داند. نکات مشترک تصوف و شیعیان اثنی‌عشری، مانند وجود اصل ولایت و شخصیت زاهدانهٔ علی بن ابی‌طالب، موجب نزدیکی بیشتر این دو شد.[یادداشت‌ها ۱]

ای شاد شده بدانکه یک چند چون مویه گران همی گرستم

همی به آسمان اندر آمد خروش ز بس مویه و درد و زاری و جوش

کجا یابم اکنون چه گویم تو را چه گویم به مویه چه مویم تو را

چرایی برهنه سرو مویه گر؟ بگفتا: که از مرگ فرخ پسر

با این حال، چند روز پس از منتشر شدن این تهدید، ایالات متحده حملات هوایی خود علیه داعش را شدت بخشید و ۱۴ موشک به هامویهای داعش در نزدیکی سد موصل شلیک کرد.

بدادند با گریه و مویه سر درود فراوان به خیرالبشر

المویه (به عربی: المویه) یک منطقهٔ مسکونی در عربستان سعودی است که در استان مکه واقع شده‌است.

او در سهرورد در نزدیکی زنجان متولد شد. پدر او عبدالله بن محمد بن عَمویه سهروردی، پسرش شیخ زین‌الدین بابا و شهاب‌الدین عمر سهروردی برادرزاده او بود.

یکی خانه نبود در این مرز بر که نبود درآن چند زن مویه گر