موی

در وجود من ز هستی هر سر مویی که هست دوست میدارد مرا تا دوست میدارم ترا

بس‌که کاهیده‌ام از درد تمنا بیدل موی دارد به نظر هرکه مرا می‌بیند

نماند یک سر مویم تهی ز داغ جنون هنوز تا سر زلفت چه آورد به سرم

بگویمت که کدامست زندگانی نیک به روز روی و به شب موی نیکوان دیدن

ندانستم ای شاه گیتی پناه ندارد سر مویی انصاف شاه!

اندر آهنگ‌، دگر پویه نماند بر لب تار به جز مویه نماند

مرد گفت ای میغ چون گشتی پدید رو که مویزم همی باید خرید

زخم بتی است هر سر مویم که بر تن است بی زخم خویش یکسر مویم نهشته اند

هر کس گوید که کردم آن دریا نوش خود تر نشد از وی سر مویی کس را

یکی روز ازشهر شد سوی دشت بدان بانوی مویه گر برگذشت