منش

خیال روی تو همواره همنشین جلال است که با خیال تو جفتم گر از وصال تو فردم

آنکه او مرده زنده داند کرد دشمنش مرده چون تواند کرد؟

هر که با شب همنشین شد نور شد او بپاکی بهتر از صد حور شد

ز غمهای جهان آزاد باشم اگر تو همنشین بنده باشی

در دامنش آویختم صد گونه رنگ آمیختم وز دیده گوهر ریختم در پیش آن روشن گهر

در دلبری زبر دست منشور ناز بر دست بنهاده دست بردست بنشسته روی با رو

چم اینان «منشن » باشد و کوشن،کنشن و این سخن ار همه جا گفته چو در گات و چه یشت

زند اوستای ز اهرمن و یزدان برخیز و شر دوداند منشا را

از دامنش به منزل آسودگی رسان پایی که در کشاکش رفتار بشکند

چنانک آمد، منشور خاطر آوردم مگیر خرده و بپذیر عذر این منشور