مقلوب

ساغری می که به من داد به یاد لب تو که ز بس گریه کنارم می مقلوب نکرد

گر خطا گفتم و مقلوب و پراکنده مگیر ور بگیری تو مرا بخت نوم افزایی

قلب نعل و پای مقلوب مصحّف را بزن بر سر شه تا بدانی نام سیم اندام من

همیشه تا رود اندر سخن فصیحان را ز بهر حسن بلاغ مصحف و مقلوب

پارسی گردد ار کنی مقلوب لیک معنیش هم همان باشد

گرچه سصید چو میرک سیناست اوست مقلوب میرک سینا

دانی چه سوال می کنم باده بنه نصفیش مصحف کن و نصفی مقلوب

کفاء فخرا انه جوهر لولاه ما یعبد مقلوبه

چون شتا آمد شتا مقلوب کن کِشته ها اندر شتا با آتش است