معقود

عهد یزدانی که شد معقود از صبح ازل باز در شام آبد از نو مجدد ساختند

اندرونش به طعم و شیرینی بهتر از پاره‌های معقود است

فتح گشته بعزم تو مقرون یمن گشته برای تو معقود

و عن جریر بن عبد اللَّه قال: رأیت رسول اللَّه ص یلوی ناصیة فرس باصبعه بیده و هو یقول: الخیل معقود بنواصیها الخیر الی یوم القیمة الاجر و الغنیمة.

و احتمال کند که معرفت هستی بحق تحیر به هستی خود تقاضا کند؛ از آن که بنده چون خداوند را بشناخت، کل خود را دربند قهر وی بیند. چون وجود و عدمش بدو بود و از او و سکونت و حرکت به قدرت او، متحیر شود که: «چون کل مرا بقا بدوست، من خود کیستم و برچیستم؟» و از این بود که پیغمبر گفت، علیه السّلام: «مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَد عَرَفَ رَبَّهُ.» هرکه خود را بشناسد به فنا حق را تعالی اللّه بشناسد به بقا و از فنا عقد و صفت باطل بود و چون عین چیزی معقود نباشد، اندر معرفت وی به‌جز تحیر ممکن نشود.

روان کن ای نگار آتشین روی زلالی آتشی زان آب معقود

شرف شده بمساعی چتر تو مقرون ظفر شده بنواصی خیل تو معقود

و فی الحدیث الصحیح: «الخیل معقود فی نواصیها الخیر الی یوم القیمة»

ظفر بناصیهٔ خیل تو بود معقود شرف بقاعدهٔ امر تو بود معصوب

جهان پناه امیرا توئی که طره فتح بذیل پرچم رایات تو بود معقود