معد

مهان کشیده در آن شهر رخت، کاندر وی شد آشنایی منسوخ و آشنا معدوم

بیرون برد از سر بدان مفتعلی شمشیر خداوند معدبن علی

در عهد دولت تو که بر سنگ می زند لاله ز بیم معدلتت ساغر شراب

چگونه بی‌سر و دندان و حلق و معده آن دانه همی خاکی خورد همواره کآب او را بیاغارد

نه در انگشت عقل معدود است نه به منقار عقل موزون است

فتح از تیغ گهربار تو گشته موجود بحر از کف درر بار تو گشته معدوم

معدۀ مغرب ز قرص او خورد هر شام چاشت وز شفق گردون بتیغ او کند هر شب کباب

بر زمینش ز پرخوری پهلو رنج باریک، کرم معدهٔ او

بصورتها خود اعیانست معلوم هم اعیان نیست الا کون معدوم

منت سیقل مکش‌، دردسر اوهام چند عکس معدوم است اگر آیینه ا‌ت در زنگ ماند