مسافر

سخن باید که چون از کام شاعِر بیاید در جهان گردد مسافر

هست دنیا در حقیقت رود عقبی را پلی ما مسافر بیگمان زین پل گذر خواهیم کرد

بود درویشی مسافر ای غلام سال و مه اندر سفر بودی مدام

به جز مسافر دل کو به شام زلف تو ماند مسافری به عراق و حجاز و شام نماند

مرا با ماه و شب کار اوفتادست که گردون هر دو را دارد مسافر

وَ إِذا ضَرَبْتُمْ فِی الْأَرْضِ و چون مسافر بید در زمین، فَلَیْسَ عَلَیْکُمْ جُناحٌ نیست بر شما تنگیی، أَنْ تَقْصُرُوا مِنَ الصَّلاةِ که کوتاه کنید لختی از نماز، إِنْ خِفْتُمْ اگر در بیم بید و ترسید، أَنْ یَفْتِنَکُمُ الَّذِینَ کَفَرُوا که کافران بر گزند شما دست یابند، إِنَّ الْکافِرِینَ کانُوا لَکُمْ عَدُوًّا مُبِیناً (۱۰۱) که کافران همیشه شما را دشمن آشکارا بودند.

هر مسافر را که عشق آمد دلیل رخت او را می کشد تا سلسبیل

عدل تو چنان است‌که گر مرد مسافر بارگهر و زر به بیابان کند انبار

آشفته گر مسافر کعبه شدی منال کردند خار راه حرم پرنیان تو