مرزنگوش

نوش کن باده تلخ از کف شیرین صنمی از بناگوش چو گل از کله چون مرزنگوش

ای کریمی که از سخاوت تو روید از سنگ خاره مرزنگوش

سر و قد، از چمن سبز به بیرون چه روی؟ سر برون نازده از لاله تر مرزنگوش

گهی به گوش همی بر نهاد مرزنگوش گهی ز درج عقیقین نمود در خوشاب

دامن از خواب کشان در نرگس دام دلها زده از مرزنگوش

ز مرزنگوش خط نو دمیده بسی دل را چو طره سر بریده

در خانه تو مزاج مرزنگوش است وز خط تو افتاب کحلی پوش است

سرزلف سیاهت بر بناگوش زنزهت بوی مرزنگوش دارد

چو تا با من سخن گویی ز شادی چو مرزنگوش گردم سر به سر گوش

یاسمین و لاله و گل را کنون نوبت‌گذشت نوبت شمشاد و مرزنگوش و سیسنبر رسید