مدهون

ز شیشه های تهی فلک بدهن غرور سر عدو که بریده بهست مدهون باد

از آن تحیر او را، قوام جز وی نیست جو کوی امس بر سطح تخته مدهون

آرزو داری که در باغ پدر نو خانه‌ای برفرازی وانگهی آن را به زر مدهون کنی

پر آلتهای مدهونست باغ ور اغ و باد و ابر بمروارید و مشگ آگند آلتهای مدهون را

دانی شاها که من به مجلس عالی هرگز ناورده ام قصیده مدهون

صحرا به لاژورد و زر و شنگرف از بهر چه منقش و مدهون است

هزارش سپر داد مدهون کرگ چهل اسپ جنگی و صد درع و ترگ

ز گنج شاهوار آورد بیرون به زر کرده صد و سی تخت مدهون

دفع این چشم زخم را به بهار کره گل کدوی مدهون است

یکی نصفی لعل مدهون به زر به از نار دانه چو یک نارتر